Verteller: Sem

Artiest: Leen Huysmans

Locatie: Missy Sippy - Klein Turkije 16, 9000 Gent

Verhaal

Audio:

Tekst:

Hey, ik ben Sem, eenendertig jaar en ik woon in Gent. Toen ik naar Gent verhuisd ben, acht jaar geleden, wou ik eigenlijk altijd iets doen. Een flexi job. Ik ben eigenlijk werkende in de thuiszorg, maar ik ben iemand die niet kan stilzitten. Ik moet iets om handen hebben. Dus toen ben ik op zoek gegaan naar een flexijob. Ik heb een bartender opleiding en achtergrond, en ik dacht, cool, als ik in een café kan werken, why not? Dus zo ben ik terechtgekomen bij de Missy Sippy.

De Missy Sippy is een heel tof café, een blues en jazz café in hartje Gent. En ik weet nog, ik zat daar op het terras en de bazin kwam bij mij en die vroeg zelfs niet ‘wie ben jij?’. Die zei gewoon ‘als je zin hebt om hier eventueel te werken, dan moet je het formulier maar eens invullen via internet’. Ik had dat gedaan, en een paar weken later ben ik daar begonnen als flexi. Dat was dan in het weekend, dus altijd vrijdag, zaterdag en zondag. Ik heb daar drie jaar gewerkt in totaal, en dat was legendarisch. Dat waren de drie wildste jaren van heel mijn leven. Corona bestond toen nog niet en ik had avonden dat ik van mijn werk kwam om zo naar de uitgang te gaan, om dan om vijf, zes uur gewoon rechtstreeks van de uitgang te beginnen in de Missi Sippy. Ik weet nog dat mijn bazin op een gegeven moment zei ‘Sem, je moet nog toch even een uurtje naar huis, want dat kan niet dat jij zo direct begint met werken’.

Maar voor mij was dat de beste tijd van mijn leven. Dat was echt zo puur op adrenaline: gaan, gaan! Ik weet nog hoe ik daar op een bepaald moment toekwam - dat was met Halloween, dat waren toen de wildste feestjes, waar letterlijk de glitter twee jaar later nog tussen de parket plakte – ik de deur opendeed en daar letterlijk vijf minuten gewoon gestaan heb. Met open mond staan kijken, de deur weer dichtgedaan, me even buiten op de trap gezet en dan terug naar binnen om me te realiseren ‘is dit wel echt? Klopt hetgeen wat ik net gezien heb, en is het geen droom?’. En dan begon ik gewoon te werken, altijd muziek vollen bak. Voor mij is de Missy Sippy eigenlijk een beetje een tweede familie, zoals ook de mensen die ik daar ontmoette, zij het nu collega's, vaste klanten enzo; dat zijn allemaal mensen die ik heel diep in mijn hart draag. In die periode was ik ook heel hard bezig was met mijn genderidentiteit en heb ik daar ook gezegd dat ik een borstoperatie ging doen. En dat waren de mensen waar ik het, buiten mijn vrienden dan, ook het eerste tegen gezegd heb. Tegen Jelle en Marie, de baas en bazin van de Missy Sippy. En die hebben daar zo goed op gereageerd: ‘natuurlijk gaan wij jou opvangen en je moet je geen zorgen maken als uw operatie achter de rug en je hersteld bent, dan ga je hier nog altijd terug mogen komen’. Ik had toen in die tijd niet echt de steun van mijn ouders, dus voor mij was dat echt de plaats waar ik naartoe kon gaan, waar ik wist dat mijn tweede familie was. Ik ben hier thuis, ik mag hier zijn wie ik ben. En in de Missy Sippy hangt er ook een groot papier, nu nog altijd, met daarop ‘wij aanvaarden alle genderidentiteiten, religies, etc.’. En ik weet dat zij daar ook iets aan doen als er iets voorvalt in hun café. Dan gaan zij daar ook echt op reageren.

Ik had daar ook mijn afscheidsfeestje gedaan; ik had een paar dagen ervoor een bye bye tits party gegeven. Ik had zoiets van ‘ze gaan er van, dus dat moet dan toch gevierd worden?’ En ik heb heel het podium van de Missy Sippy afgehuurd en iedereen die wou komen mocht - als ik een feestje kan geven of als ik kan feesten dan doe ik dat. Dus het café heeft toch altijd een speciale plaats in mijn hart, alles erop en eraan. Er is er altijd wel iets te beleven als je daar gaat, ook al ben je alleen. Er is altijd wel iemand die je kent. Nu werk ik daar niet meer, maar ik heb daar wel nog avonden beleefd. Zoals in de kelder. Ik heb daar nog nachtjes in de kelder geslapen, of soms ook gewoon in de zetel, een uurtje voor mijn shift begon. Dus ja, legendarische en mooie herinneringen. Dus als je ooit een keer in Klein Turkije passeert, spring eens binnen in de Missy Sippy!