Verteller: Fabian

Locatie: Duivelsteen - Geraard De Duivelstraat 1, 9000 Gent

Artiest: Ploek

Verhaal

Audio:

Verhaal:

Hallo, ik ben Fabian en ik werk hier in Broei. Mijn opa werkte hier vroeger in de oude Belgacom torens, hier niet zo ver vandaan. Je weet wel, die lelijke gebouwen. Toen hij middagpauze had, kwam hij naar het Geeraard De Duivelsteen. Je weet wel, het mooiste gebouw van de stad. Hij kwam hier om in de oude archieven te duiken. Toen was het hier namelijk nog het Rijksarchief. Hij zocht telkens naar oude foto's en documenten om zijn jaarlijkse expo rond te organiseren. Er zijn verschillende boeken rond aan te vullen met als thema meestal ons geboortedorp Hansbeke, hier ook niet zo ver vandaan. Ondertussen is hij al lang op pensioen en was het nog langer geleden dat hij nog eens was binnengegaan in het Duivelsteen. Nu, zoveel jaren later, ben ik hier aan het werk. En ik had hem eens uitgenodigd om mee te komen eten op onze brunch tijdens het openingsweekend in mei. Met Broei organiseren we nu namelijk elke eerste zondag van de maand een lokale biologische brunch. Het was voor hem al van voor de pandemie geleden dat ze zelfs nog eens in Gent durfden komen. Maar toch redelijk wat terughoudendheid, stemde hij toe. Die voormiddag zakte hij samen met omaatje, mijn ouders, tanteke en nonkel - de hele familie dus - af naar broei. Toen hij binnenkwam, viel de schrik direct weg en begon hij onmiddellijk te vertellen: ‘ah, dat was vroeger hier, daar kon je vroeger lezen, dat was de welkomstbalie, de toiletten waren daar’. En hij werd nog veel enthousiaster toen we een hele rondleiding door het gebouw deden, want vele delen had hij zelfs nog niet eens gezien - zoals de oude waterhallen - ook al was hij hier al honderden keren geweest. Op het einde van de tour hield hij mijn omaatje Titanic-gewijs eens goed vast op de kantelen van het dak, wat tot hilarische foto’s leidde. Het deed zo deugd om zowel opa als oma eens te zien opfleuren en eigenlijk nog eens onder de mensen te zijn, nog eens vol cultuur te beleven en herinneringen op te halen. En ik? Ik liep ook enkele centimeters hoger die dag, toen hij zei bij het afscheid hoe ontzettend trots hij wel niet was dat ik deel uitmaakte van zo een uniek project.