Verteller: Marie

Locatie: Duivelsteen - Geraard De Duivelstraat 1, 9000 Gent

Artiest: Covered by AR (Anke Reiling)

Verhaal

Audio:

Verhaal:

Ik ben Marie, coördinator van Broei, en in 2015 ben ik hier komen wonen in de andere vleugel. Als we in die tijd zagen dat de tuin lager gelegen en privaat was, maar dat die eigenlijk een semi-publiek karakter had, hadden we met de bewoners gedacht ‘ah, dat zou wel een leuke plek zijn om jonge artiesten te tonen’. En dan is er dus een soort concept ontstaan: gedurende zes maanden hadden we zes artiesten uitgenodigd en elke kunstenaar kreeg gedurende een maand de tuin om hun werk tentoon te stellen. En gedurende de Gentse Feesten hadden we dan een slotexpo in de waterhal (de crypte), vooral omdat we dat een prachtige ruimte vonden. Het was voor het eerst ook dat die ruimte opgesteld werd voor het publiek. Er was daar wel wat wat animo rond en dat is ontstaan in 2015. En we hadden eigenlijk juist een subsidie hiervoor ingediend toen het pand verkocht werd… Maar gelukkig waren de nieuwe eigenaars helemaal mee met het project en hebben ze het project financieel zelfs nog een beetje gesteund. Dus om een heel lang verhaal kort te maken, in 2015 ging toen Yart van start.

Yart kwam van de tuin, maar ook van Young Artists en dat concept is gaandeweg gegroeid. De eerste keer dat we een expo tijdens de Gentse Feesten deden, was het drie dagen. Maar dan waren we wel vijf dagen aan het opbouwen en vijf dagen aan het afbouwen. En dan dachten we ‘ja ok, dat is ook niet de moeite’. De keer daarop was het tien dagen expo en het jaar daarop zeiden we ‘goh ja, eigenlijk, de laatste kunstenaar zou in feite wel een platform kunnen bouwen dat kan dienen als podium tijdens de Gentse Feesten’. Dus dat was dan weer next level, dan was het én expo én allerlei performances in de tuin. Maar tijdens de derde of vierde editie hadden we onze aanvraag ingediend om subsidies te krijgen, ook om dat platform te bouwen in de tuin en daar gedurende tien dagen zowel muzikanten als kunst, performances en deejays op te programmeren. We hadden een aanvraag gestuurd naar Milieu en Klimaat en dus hadden wij, heel content (we hadden ook een hele mooie subsidie van Vlaanderen gekregen), tien dagen vol geprogrammeerd met allemaal jonge artiesten. Maar, onze aanvraag bij Milieu en Klimaat moet op een of andere manier zoek zijn geraakt, met als resultaat dat we drie dagen voordat we moesten starten met de Gentse Feesten uiteindelijk telefoon kregen: ‘ja, maar je mag helemaal geen geluid maken in die tuin, zeker niet versterkt. Dat moet onder de 85 decibel blijven’. En tijdens de Gentse Feesten geldt er dan ook nog eens een politieverordening – maar dat wisten wij allemaal niet - die zegt dat wij op publiek domein, als je geen officieel podium bent, eigenlijk geen extra lawaai mogen maken. Anders zouden alle bars en cafés boxen op hun terras zetten. Maar ja, zover hadden wij dus allemaal niet gedacht. Het enigste dat wij op dat moment zagen was ‘ok, we hebben hier tien dagen vol geprogrammeerd voor duizenden euro's, en wij kunnen dat niet allemaal cancellen, dus we gaan dat gewoon laten doorgaan’. Met als resultaat dat ‘Véroniqueske’ hier elke dag stond met haar geluidsmeter. En uiteindelijk hebben we ook een ferme boete moeten betalen.

Maar dan kwam voor mij het meest memorabele na die tien dagen vol stress, maar ook heel veel mooie momenten - want iedereen die in die tuin kwam vond dat zo een soort rust baken. Wat er ontstond in die tuin was een soort tweeledigheid van mensen die helemaal binnen in die tuin kwamen en die echt direct contact maakten met wie er op het podium stond, en dan eigenlijk een hele arena die zich vormde op straat, wat enorm toffe foto's en beelden heeft opgeleverd. Het was eigenlijk tof dat die performance op twee niveaus werkte: op niveau van de tuin en het niveau van de straat. Om maar te zeggen dat het zo een beetje met gemengde gevoelens was, want enerzijds wisten we van ‘ja, we moeten hier heel de tijd opletten, want ze komen hier heel de tijd meten’, en aan de andere kant waren we ook wel heel erg trots op dat hele programma. En dus, na die tien dagen gleed zondag al de stress van ons af, ondanks dat we wel wisten dat er nog een boete ging komen. Maar alles was goed verlopen.

Weeral stond de politie daar op de slotdag en toen keek het hele team van vrijwilligers naar elkaar. En de reden waarom we eerder eigenlijk niet naar binnen waren geweest in de crypte was omdat die expo daar stond opgesteld. En dus zei Tom, de geluidstechnicus, direct ‘ja, weet je, ik ga heel die expo en alle kunstwerken in veiligheid brengen. Jullie houden hier de performances nog aan de gang en houden iedereen bezig buiten en dan gaan we alles integraal verhuizen naar de waterhal, zodat we verder kunnen doen tot in de vroege uurtjes’. En dus inderdaad is ‘Tommeke’, hop, alles uit die waterhal aan het halen en heb ik alles naar binnen gedaan. En die expo was zo opgesteld dat alles hing. Alles hing eigenlijk met spanbanden, dat was zo'n beetje de scenografie. Het waren eigenlijk allemaal schommels. En Tom had er niet beter op gevonden om de hele dj-set op zo een schommel te installeren. De deejay was toen Pieter Santens, ook een goeie vriend van ons, en die begon te draaien. En er ontstond eigenlijk een soort megarave of zoiets, maar met allemaal mensen die er echt veel goesting in hadden en die al elke dag kwamen of betrokken waren.

Het was gewoon heel leuk om te zien, omdat - hoewel de politie kwam - heel die groep die in de tuin zat daar allemaal tesamen aan begon: de ene was aan het rondgaan met de hoed voor de boete - natuurlijk maar een fractie van de boete die we hebben moeten betalen, en iemand anders van de Peaberry begon tapijten, wat daar helemaal geen zin had, ‘voor den akoestiek’, naar binnen te dragen. En ja, het is heel moeilijk om uit te leggen welke sfeer er was. Maar iedereen bouwde er samen aan en en dus ik zie nog altijd dat beeld voor me van Pieter die met die dure dj-set op een schommel megahard aan het draaien was - ook veel te hard voor ons, zelfs helemaal niet meer toegankelijk of zo. En Toto van Afrika was zo'n beetje het liedje van die week. En dan waren wij - ook al wat aangeschoten natuurlijk – heel de tijd tegen Pieter aan het zeggen ‘ik vind dat je van die zware techno terug moet naar house, en van die house kun je dan misschien terug naar Toto.’ Maar het werd alleen maar harder! En ja, het was gewoon een memorabele avond die tot in de vroege uurtjes heeft geduurd.

We hebben het ons de dag erachter wel beklaagd. Want dus, als je al in de crypte geweest bent, dan weet ze dat dat eigenlijk allemaal aangestampte aarde is. En onze bar konden we ook niet meer in de tuin doen, dat was gewoon met de bakken bier. En overal in die aarde zaten redelijk wat ‘ullekes’, die we er de dag erachter één voor één moesten uitkrabben. En het rook ook enorm, want elk pintje dat gemorst werd zat ook in die aarde.  Maar het was wel een hele, ja, ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen. Er was die avond zelf gewoon een hele speciale verbindende sfeer die het wel leuk maakte en iedereen was wel een handeling aan het doen, maar het is niet dat dat iets efficiënt was. Het is niet dat die tapijten echt aan de akoestiek hielpen of dat die hoed echt iets deed. Het ging hem gewoon over het idee dat iedereen dacht ‘ja, OK, we moeten dat hier doen’. En ja, ik denk dat dat het eerste feestje moet geweest zijn in die waterhal op de derde editie van Yart. En nu gebeurt het wel al eens vaker. Da's wel leuk.